Siedemdziesiąt lat temu w Berlinie został stracony pułkownik Claus Schenk Graf von Stauffenberg. Autor przeprowadzonego dzień wcześniej w Wilczym Szańcu nieudanego zamachu na Fuehrera.
„Ludność to niesłychany motłoch, tak wielu Żydów i mieszańców. To lud, który czuje się dobrze tylko pod batem. Tysiące jeńców wojennych posłuży nam dobrze w pracach rolniczych”- pisał von Stauffenberg do żony w liście z podbitej Polski jesienią 1939 r.
Warto te słowa mieć w pamięci. Tym bardziej, że szwabski pan hrabia jest dziś nie tylko najważniejszym z patronów Bundeswehry, ale swego rodzaju kamieniem milowym w niemieckiej polityce historycznej. Polityce, która od dziesiątków lat, z godną podziwu konsekwencją przekonuje świat, że (jak to ujął 6 czerwca b.r. prezydent Francji Francois Holland): „Niemcy byli ofiarą narodowego socjalizmu”...
O tym jakie znaczenie ma szeroko pojęta polityka pamięci rozmawiałem 10 lat temu z Antonim Dudkiem:
http://www.gazetagazeta.com/artman/publish/article_10961.shtml
O tym jak w praktyce ostatnich kilkudziesięciu lat wygląda polityka historyczna Niemiec i czyim odbywa się to kosztem, można się przekonać z materiałów udostępnionych w drugiej połowie czerwca 2014 r. na głównej facebookowej stronie akcji społecznej „Przypomnijmy o Rotmistrzu” („Let's Reminisce About Witold Pilecki”):
https://www.facebook.com/pages/Przypomnijmy-o-Rotmistrzu-Lets-Reminisce-About-Witold-Pilecki/300842628258
Moją opinię na temat zamachu 20 lipca 1944 r. we wschodniopruskiej kwaterze Fuehrera wyraziłem siedem lat temu tu, w Salonie24, a także tutaj:
http://www.wiadomosci24.pl/artykul/stauffenberg_czyli_na_bezrybiu_i_rak_ryba_33755.html
Niemcy to kraj bardzo poważny, o czym świadczy nie tylko wynik ostatniego mundialu. Cechą charakterystyczną państw poważnych (do tego grona należą m.in. Rosja, Izrael, Wielka Brytania, Francja, Chiny, Japonia) jest prowadzenie własnej polityki pamięci.
Warunkiem sine qua non polityki historycznej jest zgoda c a ł e j elity politycznej w pewnych, fundamentalnych kwestiach. I to takich, które nie ograniczają się li tylko do rozdawnictwa stołków...
Tymczasem co mamy w Polsce? Bracia Kaczyńscy, Bronisław Komorowski, Donald Tusk i reszta polskiej klasy politycznej k o n s e k w e n t n i e pogardzali (i trwa to nadal) taką sprawą jak Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Obozów Koncentracyjnych.W imię partyjniactwa nasi przedstawiciele zmarnowali także szansę jaką stwarzała polska prezydencja w UE, by ustanowić Europejski Dzień Bohaterów Walki z Totalitaryzmem.
Tak zachowują się polityczni reprezentanci Polaków. A co realnie wynika ze (wskazanych wyżej) słów Antoniego Dudka o potrzebie większej aktywności w dziedzinie polskiej pamięci narodowej? O postawie urzędników względem oddolnej inicjatywy obywatelskiej, która doprowadziła m.in. do uświadomienia waszyngtońskiemu Muzeum Holocaustu wagi dokonań Ochotnika do Auschwitz, przekonaliśmy się już kilka lat temu.Vide materiał z 31 sierpnia 2008 r.:
http://mementomori.salon24.pl/223892,pamiec-narodowa-sp-z-o-o
Jaki z powyższego płynie morał? Otóż poza uznaniem dla państw poważnych, które konsekwentnie realizują swoje długofalowe cele, ująłbym go tak:
Tam, gdzie państwa poważne mają elitę polityczną, Polska ma sitwy zajętych sobą, zawistnych karłów.
